Rozdział XI - Grzech

To, co można stracić w jednej chwili…buduje się najdłużej

Czułam się jak w niebie. Kiedy jego usta dotknęły moich poczułam tysiące motyli latających w moim brzuchu. Nie byłam pewna jak długo się całowaliśmy. Dla mnie, czas stał w miejscu. Mogłabym pozostać w tej pozycji do końca swoich dni.

-Richardzie – niespodziewanie pocałunek przerwał głos jakiejś dziewczyny.

Szybko odwróciliśmy się i ujrzeliśmy stojącą za naszymi plecami Kori. Jej zielone oczy szkliły się. Była bardzo bliska płaczu. Dick nic nie mówiąc wstał i podszedł z dziewczyną do windy. Kiedy znaleźli się już poza zasięgiem wzroku, znów odwróciłam się i posunęłam bliżej krawędzi wieży. Przy Richardzie byłam najszczęśliwszą dziewczyną na świecie, lecz kiedy on odchodził stawałam się nieobecna. Wpatrywałam się w jeden punkt daleko w mieście. Był to czubek jakiegoś wieżowca. Zastanawiałam się co zrobić żeby zostać w Gotham City. Może powinnam uciec? Może Emma mnie ukryje? Sama nie wiem. Nigdy nie byłam dobra w ucieczkach. Robiłam to wiele razy, kiedy rodzice czymś mnie rozgniewali, ale zawsze znajdowała mnie policja.

-Nie siedzisz za blisko krańca? – odezwał się ktoś zza moich pleców. Gwałtownie się odwróciłam i ujrzałam Raven. Nawet nie słyszałam jak podchodziła.

-Dobrze mi tu – Dziewczyna usiadła obok mnie i zaczęła wpatrywać się w jakiś punkt w oddali -  Na co patrzysz? – Raven się nie odezwała – Raven?

-Nie powinnaś szukać zemsty. Każdy, kto kieruje się jedynie chęcią wyrównania rachunków kończy martwy. Zwłaszcza z Deathstrokiem.

-Czekaj! Skąd ty wiesz, że szukam zemsty?

-Dick mi powiedział. Sam nie wiedział co ma zrobić, więc zadzwonił do mnie. Nie wiem czemu, ale uważa, że daje dobre rady.

-Więc, co mu poradziłaś?

-Najpierw, żeby powiedział ci prawdę o Robinie. Potem, żeby nauczył cię samej się bronić.

-I to właśnie zrobił.

-Dick to mądry chłopak. Czasem jest tylko zbyt poważny.

-Dick? Ten sam Dick, którego ja znam? Przecież on jest zabawny i buntowniczy i uwielbia robić szalone rzeczy.

-Kiedy był naszym przywódcą, był inny. Musiał podejmować bardzo ważne decyzje. Nie mógł sobie pozwolić na robienie szalonych rzeczy. Na początku był nawet wyluzowany, ale kiedy w mieście pojawił się Deathstroke…

-Więc Deathstroke był waszym wrogiem?

-Nawet największym. Deathstroke był niczym zabójczy bumerang. Cokolwiek byśmy nie zrobili żeby go pokonać, on i tak wracał. Obracał przyjaciół przeciwko nam, próbował za wszelką cenę zniszczyć drużynę.

-Czym mu zawiniliście?

-Nie my. Dick. Deathstroke chciał mieć praktykanta i wybrał Robina. Robił wszystko żeby tylko Richard przyłączył się do niego.

-Czy to przez Slade’a Dick opuścił Tytanów?

-Nie. Dick był bardzo blisko z Kori. Przez kilka miesięcy spotykali się.

-I co się stało?

-Kilka kłótni, zaniedbanych obowiązków. Do tego Kori nakryła Dicka kiedy on… – Raven zawahała się. Chyba nie była pewna czy powinna mi to mówić – Kiedy Dick całował się z Batgirl, Barbarą Gordon. Koriand’r wpadła w szał i przez kilkanaście dni nie wychodziła z pokoju.  Nie wiedzieliśmy dlaczego tak bardzo ją to wstrząsnęło. Wtedy Dick odszedł z drużyny.

-Przez nią?

-Przez to co zrobił. Było mu wstyd i nie chciał już zranić Kori – przez kilka minut nic nie mówiłyśmy. Siedziałyśmy na skraju wieży i wpatrywałyśmy się w miasto.

-Kori widziała jak całowałam się z Dickiem.

-Wiem. Też to widziałam.

-Czuję, że ją zraniłam.

-Nie, nie zraniłaś. Ona już dawno przestała czuć cokolwiek do Richarda. Jakieś dwa miesiące po rozstaniu z Dickiem zaczęła spotykać się z Royem Harperem, Speedeem.

-Nie czekała zbyt długo.

Niespodziewanie tuż przed nami pojawił się samolot. Szybko podniosłyśmy się, a z samolotu wyskoczyła białowłosa dziewczyna. Miała na sobie czarno – niebieską zbroję z szarymi wstawkami, brązowo czarną maskę sięgającą nosa, a w rękach trzymała katany. Byłam pewna, że to Rose. Dziewczyna wycelowała miecze prosto we mnie, ale Raven obroniła mnie polem siłowym. Rose przeskoczyła przez pole i próbowała nas zaatakować, ale Raven ją uprzedziła. Tytanka uniosła się w powietrze i zaczęła rzucać w Rose kamieniami z wody. Dziewczyna robiła szybkie uniki lub przeskakiwała nad skałami. Niespodziewanie jakiś umięśniony mężczyzna wyskoczył z samolotu i wskoczył na Raven. Oboje upadli na dach. Mężczyzna miał na sobie czarno brązową zbroję, również z szarymi wstawkami. Na głowie miał czarno brązową maskę, która miała tylko jeden otwór na oko. Wtedy z windy wyszli tytani. Zobaczyłam, że Dick miał teraz na sobie czarno – czerwony kostium, czarno – żółtą pelerynę, czarne buty, rękawiczki sięgające prawie do łokcia oraz maskę. Bestia pomógł Raven wstać i wszyscy stanęli naprzeciwko Rose i nieznajomego.

-Zostaw ją w spokoju Deathstroke – powiedział Dick

-Dobrze wiesz, że nigdy tego nie zrobię Robinie.

-Co ci da jej śmierć?!

-Och, źle mnie zrozumiałeś. Nie chcę jej śmierci. Po tym jak ty i Terra odwróciliście się ode mnie, potrzebowałem nowego praktykanta. Niestety przez długi czas nie mogłem znaleźć odpowiedniego kandydata. Wtedy przypomniałem sobie o Angel. Ona będzie idealna.

-Masz już przecież swoją Rose! Po co ci inna praktykantka?

-Nazywam się Ravager Tytanie i umiem już wszystko. Ojciec nie musi mnie niczego uczyć.

-Skoro umiesz już wszystko – odezwałam się – to czemu sama po mnie nie przyszłaś? – Rose się zezłościła. Już chciała się na mnie rzucić, ale Slade ją powstrzymał – Tak jak myślałam. Twój ojciec ci nie ufa i tak naprawdę nie wierzy, że sama dałabyś radę mnie pokonać. Dlatego szuka nowego ucznia. Bo po prostu się ciebie wstydzi.

Tego Rose nie wytrzymała. Uwolniła się od ojca i ruszyła w moim kierunku. Dick także zaczął biec w moją stronę. Niepotrzebnie. Specjalnie prowokowałam Rose. Miałam zamiar zemścić się na niej. Kiedy Rose była już tuż obok mnie wyciągnęłam mój pistolet.

-Angel nie! – wykrzyknął Dick kiedy zobaczył pistolet, ale było już za późno.

Pociągnęłam za spust. Kula trafiła Rose prosto w jej klatkę piersiową. Dziewczyna upadła na kolana. Krew wypływała z rany, a Rose zaczęła zamykać oczy. Slade szybko podbiegł do córki i zabrał ją do samolotu. Po chwili odlecieli. Wtedy Dick podszedł do mnie i złapał za ramiona.

-Co ty sobie myślałaś?! Zabiłaś ją!

-Zrobiłam to co uważałam za słuszne!

-Odebrałaś jej życie!

-One odebrała je moim rodzicom!

-Tony Zucco odebrał je moim, ale jakoś go nie zabiłem!

-A teraz jest na wolności! Gdybyś go zabił, nie byłoby z nim więcej żadnych problemów.

-Uważasz, że to jest dobre rozwiązanie? Odebrać komuś życie, żeby on nie odebrał ich więcej?

-Tak.

-Więc źle rozumujesz. Myślałem, że jesteś mądrzejsza. Koniec wycieczki. Jedziemy do domu.

Pożegnaliśmy się z Tytanami i wróciliśmy do domu. Po drodze ani ja, ani Dick się nie odezwaliśmy. Po półtorej godziny byliśmy na miejscu. Bez pożegnania zeszłam z motoru i weszłam do domu. Był pusty. Ciotka pewnie pojechała do firmy. Poszłam do swojego pokoju i położyłam się na łóżku. Wiedziałam, że zabicie Rose było grzechem, ale nie żałowałam tego. Nie miałam żadnych wyrzutów sumienia. Postąpiłam jak należy. Ravager nie odbierze już nikomu życia. Pierwsza część mojej zemsty wypełniła się . Teraz jeszcze druga – zabicie Deathstroke’a.