Rozdział X - Bądź sobą

Stwarzać pozory szczęśliwej. W głębi serca powoli się rozpadać…

Zaczęłam się budzić. Słońce dopiero wstawało, a niebo było różowo – pomarańczowe. Uwielbiam wschody słońca. Każdy jest inny. Wschód słońca jest nadzieją na nowy dzień. Dla mnie niestety nie ma żadnej nadziei. Muszę opuścić Gotham City. Nie mogę jednak wyobrazić sobie rozłąki z przyjaciółmi, no i z Dickiem. Do tego teraz dowiedziałam się, że Batman to Bruce Wayne, a Dick to Robin. Będę się o niego podwójnie martwić. Do całego kłębka kłopotów dołącza pan Slade Wilson, który za wszelką cenę chce mnie zabić. I tak właśnie powstaje nasza wybuchowa mieszanka czarnego kota. Ale cóż mam zrobić?! Ja wcale nie przyciągam pecha. On cały czas mi towarzyszy.

Kiedy słońce wreszcie wzeszło, poszłam się umyć i uczesać. Zrobiłam sobie koński ogon i podeszłam do szafy. Wyciągnęłam z niej czarne, skórzane spodnie, fioletową bluzkę z krótkim rękawem z napisem PEACE i czarną kurtkę skórzaną. Szybko założyłam na siebie ubrania. Następnie wyciągnęłam mój czarny plecak w fioletowe gwiazdki, który zwykle zabierałam ze sobą w góry i spakowałam do niego telefon, słuchawki, butelkę z wodą, portfel z pieniędzmi i kilka batonów na przegryzkę. Przypomniałam też sobie o mojej spluwie. Wyciągnęłam ją spod łóżka, gdzie leżała od śmierci rodziców i włożyłam za pasek spodni. Założyłam też moje czarne glany. Wysłałam smsa do Dicka z prośbą by po mnie przyjechał. Nie minęło dziesięć minut, a pod domem stał jego motocykl. Zabrałam ze sobą plecak i po cichu wyszłam z pokoju. Zajrzałam przez dziurkę od klucza do pokoju ciotki. Było ciemno, spała. Wolałam jednak zachować środki ostrożności. Po cichutku zeszłam po schodach i wyszłam z domu. Uścisnęłam Dicka na przywitanie i usiadłam na motocyklu. Po chwili Richard ruszył. Dziś nie było zbyt ciepło, a wiatr był bardzo silny. Zrobiło mi się chłodno więc mocno wtuliłam się w chłopaka.

-To co, jedziemy do szkoły? – zapytał Dick

-Nie mam dziś ochoty.

-Chcesz iść na wagary?

-Nie, oczywiście, że nie. Chcę po prostu spędzić czas z przyjacielem.

-Skądś to znam. To gdzie chcesz jechać?

-Nie wiem. Ty coś wymyśl – Richard przez chwilę zastanawiał się

-Już wiem. Pojedziemy do Jump City. Mieszkają tam moi przyjaciele. Myślę, że ich polubisz.

-Super. Nie mogę się doczekać.

-Przed nami jakaś godzina drogi.

-Tak szybko.

-Cóż, nie lubię ograniczeń prędkości.

Uśmiechnęłam się. Chłopak przyśpieszył i zaczął wymijać jadące samochody. Jechaliśmy w ciszy. Choć było tak wiele tematów do rozmowy, to ani ja, ani Dick się nie odezwał.

***

Zaczęliśmy dojeżdżać do granic Jump City. Wysokie budynki zaczęły wynurzać się zza górki. Podczas jazdy Dick zadzwonił do swoich przyjaciół i zapowiedział naszą wizytę.

-To powiesz mi wreszcie kim są ci twoi przyjaciele?

-To bohaterowie, tak jak ja. Nazywają się Młodzi Tytani. Kiedyś byłem ich liderem, ale postanowiłem wrócić do Batmana.

-Czemu? – Dick się nie odezwał. Chyba nie chciał poruszać tego tematu.

 

Przejechaliśmy przez całe miasto aż w końcu dotarliśmy do jego obrzeża. Wtedy ujrzałam wielką wierzę w kształcie litery T. Znajdowała się na wysepce położonej kilka metrów od brzegu.

-Teraz się nie wystrasz – ostrzegł mnie Richard. Po chwili chłopak przyśpieszył i wjechał prosto do morza. Niespodziewanie z wody wynurzył się metalowy tunel. Dick wjechał do niego. Przez chwilę jechaliśmy pod wodą, aż w końcu wjechaliśmy do podziemi wierzy. Pomieszczenie, w który się znajdowaliśmy było pomalowane na szaro. Stało w nim kilka motocykli, niebiesko biały samochód nieznanej marki i wiele narzędzi i urządzeń mechanicznych.

-To garaż – powiedział Dick i zaparkował przy reszcie motocykli. Oboje zeszliśmy z pojazdu i zaczęliśmy kierować się w stronę windy. Już po kilkunastu sekundach byliśmy na górze. Kiedy drzwi windy się otworzyły, zobaczyłam czwórkę nastolatków. Dwie dziewczyny i dwóch chłopaków. Pierwszy chłopak był szczupły, średniego wzrostu i był cały zielony. Jego skóra, włosy i oczy były zielone, a jego uszy były szpiczasto zakończone. Chłopak miał na sobie czarny kostium z fioletowym pasem po środku, szare rękawiczki i buty. Na widok Richarda szeroko się uśmiechnął. Tuż obok niego stał drugi chłopak. Miał ciemną skórę i niebieskie oko. W jego wyglądzie zdziwiło mnie jedno. Połowa jego głowy i cały  tułów były mechaniczne. Za chłopakami stała dość wysoka dziewczyna o długich rudych włosach i wielkich zielonych oczach. Jej oczy były niesamowite. Przypominały mi diamenty, tyle że zielone. Dziewczyna była ubrana w krótką spódniczkę, bluzkę bez ramiączek zapinaną na szyi, długie buty i rękawiczki bez palców sięgające łokcia. Wszystko było w kolorze jasnofioletowym. Za całą trójką stała szczupła i wysoka dziewczyna o bardzo bladej skórze, krótkich, fioletowych włosach i oczach oraz małym czerwonym diamenciku na czole. Była ubrana w body z długim rękawem, buty za kolana i pelerynę z kapturem. Wszystko ciemnofioletowe.

Dick przywitał się z przyjaciółmi, a następnie przedstawił mnie.

-Słuchajcie, to jest Angel, moja przyjaciółka, o której wam tyle mówiłem. Angel, to jest Bestia, – powiedział wskazując na zielonego – ale możesz mu mówić Garfield.

-No chyba że wolisz ciacho, albo macho – powiedział Garfield i puścił mi oczko.

-Chyba bardziej pasuje do ciebie kretyn – dodała dziewczyna z fioletowymi włosami. Wszyscy się zaśmiali, a Garfield posmutniał.

-To jest Raven – powiedział Richard wskazując na bladą dziewczynę – To Cyborg, – wskazał na mechanicznego – ale morzesz mówić mu Victor, a to Gwiazdka, – wskazał z rudowłosą – która naprawdę ma na imię Koriand’r.

-Bardzo miło mi cię poznać – Koriand’d podeszła do mnie i przytuliła mocniej niż niejeden mężczyzna by potrafił.

-Mi…też…jest…miło – ledwo co wydusiłam. Dziewczyna wreszcie mnie puściła. Uśmiech nie znikał z jej twarzy – Silna jesteś.

-Na mojej planecie taką siłę ma każdy.

-Jesteś kosmitką?

-Pochodzę z planety Tamaran, oddalonej od ziemi o jakieś trzysta lat świetlnych. Na Tamaranie mamy zupełnie inne zwyczaje niż te ziemskie, ale jedzenie jest podobne. Może chciałabyś spróbować którejś z moich Tamarańskich potraw – już miałam się zgodzić, kiedy zobaczyłam, że stojący za Gwiazdką chłopcy stanowczo odradzają mi spróbowania tych potraw.

-Wiesz, niedawno jadłam, ale następnym razem na pewno skosztuję twojego jedzenia.

-Nie ma sprawy. Mam nadzieję, że będziesz nas często odwiedzać.

-Ja też – naprawdę cała czwórka wydawała się bardzo miła. Czułam, że ich polubię.

Przez jakieś trzy godziny spędzałam czas  z Tytanami. Przez godzinę grałam w gry z Garem i Vickiem, następną godzinę spędziłam na malowaniu paznokci i robieniu makijażu z Kori, a ostatnią godzinę graliśmy w siatkówkę na dachu ich wierzy. Tak naprawdę tylko z Raven nie zamieniłam ani słowa. Nie to że nie chciałam, ale ona po prostu mnie unikała. Garfield powiedział mi, że ona jest bardzo poważna i raczej mało czasu spędza z przyjaciółmi. Wydaję mi się jednak, że ona jeszcze nie poznała kogoś podobnego do niej. Kogoś, kto by ją rozumiał.

Kiedy skończyliśmy grać, Tytani i Dick zeszli na dół coś zjeść. Ja postanowiłam zostać jeszcze na dachu. Było z niego widać całe miasto. Podeszłam do krańca dachu i usiadłam na nim. Zimny wiatr wiał mi w twarz. Kilka łez wypłynęło z mojego oka. Nie chciałam tego stracić. Domu, przyjaciół. Nie chciałam wyjeżdżać. Czemu życie jest takie niesprawiedliwe?

-Czemu tu siedzisz? – usłyszałam głos Richarda za moimi plecami. Szybko otarłam łzy i odwróciłam się w jego stronę. Dick usiadł obok mnie.

-Macie stąd bardzo ładny widok.

-Wiem. Kiedy byłem jeszcze członkiem drużyny, często tu przychodziłem. Codziennie wstawałem wcześnie rano i oglądałem wschód słońca. On kojarzy mi się z…

-Nadzieją – dokończyłam

-Dokładnie – znów posmutniałam. Dick zawsze dodawał mi otuchy. Straciłam go na kilka lat, teraz odzyskałam i co? Znów mam go stracić. Muszę mu wreszcie powiedzieć o przeprowadzce.

-Muszę ci coś powiedzieć Dick.

-Śmiało.

-Moja ciotka, ona chce żebyśmy się przeprowadziły.

-Co?! Gdzie?! - Dick gwałtownie złapał mnie za rękę

-Do Star City.

-Angel, nie możesz wyjechać. Kiedy opuścisz Gotham, Deathstroke cię zabije.

-Akurat on mnie najmniej martwi - uwolniłam się z uścisku Richarda

-Chwila, w Star City mamy przyjaciela, który w razie czego cię obroni. Zadzwonimy do niego i…

-Nie boję cię Deathstroke’a! Boję się, że znów cię stracę – przygryzłam wargi żeby się nie rozpłakać.

-Odwiedzałbym cię. Przyjeżdżałbym do ciebie co kilka dni i wyjeżdżalibyśmy na takie wypady jak ten. Mógłbym nawet przyjeżdżać codziennie.

-Nie będziesz musiał. Nigdzie z nią nie pojadę.

-Wiesz, że ona jest twoją jedyną rodziną. Musisz jej słuchać.

-Nie ufam jej! Takie same przeczucia miałam do Rose! Wtedy nie zaufałam instynktowi i kupiłam jej gadkę o ojcu, który ją nie kocha i o zmarnowanym życiu. Myślałam wtedy, że ona mnie rozumie. Nie popełnię drugi raz tego samego błędu. Nie zaufam tej jędzy i nigdzie z nią nie pojadę – odwróciłam się od Dicka. Nie chciałam żeby widział moje łzy. Muszę panować nad emocjami.

-Czemu taka jesteś?

-Jaka?

-Udajesz twardą i szczęśliwą, ale naprawdę, nie dajesz sobie rady i płaczesz.

-Bo nauczyłam się, że bycie sobą to za mało. Gdybym była sobą, nikt nigdy by mnie nie polubił.

-Nieprawda! Ja cię polubiłem. Kiedy pierwszy raz cię spotkałem. Lubię cię właśnie taką jaka naprawdę jesteś. Nieustraszona, uczuciowa, zabawna. Nie polubiłem szukającej zemsty i opanowanej Angel. Polubiłem zabawną Angel, która rzuciła się na mnie bo nazwałem ją hieną. Polubiłem Angel, która nie bała się latać ze mną po budynkach i która po mimo bólu nie dawała za wygraną. Nie zmieniaj się dla kogoś Angel. Bądź sobą. Taka jesteś najlepsza.

-Może dla ciebie, ale…

-Nie bądź najlepsza dla mnie, czy dla przyjaciół. Bądź najlepsza dla siebie – Dick miał rację. Jak zawsze zresztą. Muszę być sobą i nie dawać za wygraną choćby nie wiem co.

-Dzięki Dick. Naprawdę mi pomogłeś.

-Jak zawsze – przez chwilę nic nie mówiliśmy – Ja też muszę ci coś powiedzieć Angel. Zanim wyjedziesz.

-Słucham.

-Wiedz, że jesteś najlepszą rzeczą jaka spotkała mnie w życiu – teraz nie mogłam się powstrzymał. Łzy mimowolnie wypływały z moich oczu. Zbliżyłam się do Dicka, złapałam go za rękę, przyciągnęłam go tak, że prawie stykaliśmy się nosami i pocałowałam go.