Rozdział II - Powrót

Trudno wraca się w miejsca, które zawsze będą się nam kojarzyć z konkretną osobą…

Gotham. Miasto, w którym zyskałam życie, ale utraciłam wszystko. Dom, rodzinę, przyjaciół. Teraz wygląda trochę inaczej. Liczne podpalenia i niszczycielskie wybryki nastolatków zrujnowały je doszczętnie. Muszę odwiedzić starą przyjaciółkę. Możliwe, że znajdę też u niej schronienie. Mam taką nadzieję, bo jest jesień, a nie przepadam za zimnymi nocami.

Weszłam na jej balkon. Drzwi były otwarte więc bezgłośnie weszłam do mieszkania. Zobaczyłam ją w kuchni.  Jej brązowe włosy były teraz jeszcze dłuższe, zawiązane w warkocz. Urosła i schudła, choć myślałam ,że chudsza już nie morze być. Stała przed zlewem i nalewała wody do wazonu. Podeszłam bliżej niej.

-Cześć Em – Emily podskoczyła i upuściła z rąk wazon, który roztrzaskał się na maleńkie kawałki. Dziewczyna odwróciła się i patrzała na mnie z niedowierzaniem.

-Angel – wyszeptała – To naprawdę ty?

-Aż tak się zmieniłam?

-Nie, tylko nie spodziewałam się, że jeszcze cię kiedyś zobaczę.

-Och, tylko mi nie mów, że nie tęskniłaś. Mnie tam cię brakowało.

-Co tu robisz? – Em zaczęła zamiatać szczątki wazonu. Obeszłam ją i usiadłam na blacie kuchennym.

-Przyjechałam odwiedzić przyjaciela. Muszę mu zrobić niespodziankę, więc nie mów nikomu, że tu jestem.

-Oczywiście. A co robisz u mnie?

-Potrzebuję noclegu, a wiesz dobrze jak nie lubię moteli.

-Chcesz się zatrzymać u mnie? Ja nie wiem co…

-…by na to powiedział Roy?

-Skąd wiesz? – Emily spoważniała

-Musiałam wiedzieć, że jesteś bezpieczna. A tak w ogóle, to długo zajmuje mu podróż ze Star City?

-Nie.

-No tak. Pewnie podróżuje przez promienie zeta.

-Dosyć Angel! Wiem, że Roy to Red Arrow. Nie musisz mi zdradzać jego tajemnic – dziewczyna wyrzuciła resztki wazonu i zaczęła iść w stronę drugiego pokoju.  Powoli ruszyłam za nią – Możesz spać na kanapie. Proszę cię tylko o jedno. Nie sprowadź to tego domu żadnych zbirów.

-Załatwione. A nawet jakby tu przyszli, to długo by nie pożyli.

Emily wyszła z pokoju. Chyba musiała odreagować całą tą sytuację. Podeszłam do okna. Było ciemno, ale Gotham świeciło światłami lamp i bilbordów. Zawsze podobał mi się taki widok i to akurat się nie zmieniło. Niestety w głębi duszy wierzyłam, że nigdy nie wrócę do tego miasta. W końcu wiąże się z nim tyle wspomnień. Dobrych, ale i złych i to przez te złe nie chciałam tu wracać.

Niespodziewanie usłyszałam jak ktoś toć mówi. Poszłam w stronę głosu i znalazłam rozmawiającą z kimś Emily. Kiedy tylko mnie zobaczyła od razu odłożyła słuchawkę.

-Z kim rozmawiałaś?!

-Z nikim.

-Nie kłam! Jeżeli wezwałaś policję to…

-Nie dzwoniłam na policję!

-To do kogo?! – złapałam Em za ramiona – Powiedz mi Emily.

-To już nie ważne. On i tak za chwilę tu będzie.

Usłyszałam trzaskanie szyby. Szybko pobiegłam do salonu i muszę przyznać doznałam lekkiego szoku. Stał tam. Wysoki i umięśniony mężczyzna o czarnych rozczochranych włosach i niebieskich oczach. Miał na sobie czarny kostium z niebieskim ptakiem na klatce piersiowej i czarną maskę.

-Nie spodziewałem się ciebie w Gotham – powiedział poważnym tonem

-Ja ciebie też. Sądziłam, że wyjechałeś do Bludhaven.

-Wróciłem, na jakiś czas.

-Na moje nieszczęście. Miałam nadzieję, że nie będziemy musieli się spotkać. To trochę dziwne, ale Gotham najbardziej kojarzy mi się z tobą.

- Mi na szczęście nie – zaśmiałam się - To nie musi się tak skończyć Angel. Nie musimy walczyć.

-Bez urazy Dick, ale owszem, musimy.

Wyciągnęłam przypięty do pasa pistolet i zaczęłam strzelać w Richarda. Ten robił szybkie uniki i schował się za kanapą. Kiedy skończyła mi się amunicja, wyskoczył i ruszył prosto na mnie. Próbował kopnąć mnie w twarz, ale zrobiłam szybki unik i spróbowałam uderzyć go w twarz. On niestety złapał mnie za rękę i próbował przewrócić przez ramię, ale w ostatniej chwili prawie udało mi się kopnąć go w jego lewą część twarzy. Dick puścił moją rękę i zrobił unik. Ja wykorzystałam sytuację i uderzyłam go w twarz z półobrotu. Richard upadł, ale już po chwili się podniósł. Nie byłam na siłach aby go pokonać. Dlatego wyskoczyłam przez okno i zaczęłam uciekać po dachu sąsiedniego budynku. Dick jednak się nie poddał i zaczął biec za mną. Musiałam go jakoś spowolnić. Wyciągnęłam z pasa nóż i rzuciłam prosto w nogę Richarda. Mężczyzna uklęknął i wyciągnął ostrze z nogi. Ja w tym czasie nadrobiłam sporo czasu. Dick zrezygnował. Puścił mnie. Tym razem miał szczęście, że rzuciłam tym nożem w jego nogę, a nie w serce. 

Schowałam się w jakimś starym, opuszczonym budynku. Było zimno, ale przez Emily straciłam ciepłe mieszkanie. Dlaczego po niego zadzwoniła? Chyba wiedziała, że nic jej nie zrobię. Nie ważne. Usiadłam na betonowej podłodze i zapięłam kurtkę, by było mi trochę cieplej. Spróbowałam usnąć. Niestety po chwili usłyszałam czyjeś kroki. Nie mógł być to Dick. Nie znalazł by mnie tak szybko. Otworzyłam oczy i wycelowałam w nieznajomego pistolet. Wtedy spotkała mnie kolejna niespodzianka. Stała tam kobieta. Była bardzo szczupła i dość wysoka, a jej skóra prawie biała jak kreda. Miała krótkie, fioletowe włosy zasłaniające część jej twarzy i oczy tego samego koloru. Była ubrana w body bez ramiączek z golfem, buty za kolana, rękawiczki, które prawie dosięgały ramion i pelerynę  z kapturem. Wszystko ciemnofioletowe.

Schowałam broń i podeszłam do kobiety. Trochę się zmieniła od naszego ostatniego spotkania.

-Witaj Raven. Co u ciebie?

-Nie mamy czasu na pogaduszki.

-Co się stało?

-Dick cię szuka – Raven zaczęła chodzić wokół mnie i dokładnie oglądać.

-Co ty nie powiesz?

-To poważne Angel! Richard jest wściekły. Wie po co tu jesteś.

-Deathstroke to moja sprawa. Ani Dick, ani ty mnie nie powstrzymacie.

-Nie możesz go zabić.

-Zabijałam już wiele razy. Nie miałam nawet wyrzutów sumienia.

-Czy myślałaś kiedyś o konsekwencjach twoich czynów? Może zabiłaś ojca pięciorga dzieci, albo jedyną rodzinę starej babci.

-Wszyscy których zabijałam mieli wiele na sumieniu.

-Tak samo jak ty – Raven stała teraz na przeciwko mnie. Jej purpurowe oczy wpatrywały się prosto w moje – Nie mam zamiaru ci pomagać. Chcę ci tylko powiedzieć, że Dick w końcu cię znajdzie i powstrzyma.

-Niech próbuje – kobieta otworzyła portal za swoimi plecami – Będę na niego czekać – po chwili Raven już nie było. Zniknęła w ciemnej otchłani. Nie przejęłam się zbytnio jej słowami. Nie obawiałam się jej ani Richarda. Z powrotem usiadłam na podłodzie i spróbowałam usnąć. Zimno jednak dawało za wygraną. Musiałam podjąć ryzyko i wynająć pokój w jakimś motelu.

Po pięciu minutach znalazłam się w motelu „Gnom”. Wynajęłam pokój starając się jak najmniej pokazywać swoją twarz. Kiedy wreszcie znalazłam się w ciepłym pomieszczeniu, rozebrałam się do bielizny i weszłam do łóżka. Przykryłam się kołdrą tylko do pasa i usnęłam.